En días como este que teño tempo, en troques de escribir entradas, levanto o capó e póñome a argallar nas tripas do blogue. Por que o fago?
[Jorge Diz Pico]
Arquivo
Todas as entradas existentes.
Xa que estaba coas mans na allada, arranxei as webmentions no blogue, que non se amosaban ben. Mais hai un detalle que non lle hai que facer, e xa é cousa do protocolo.
Veño de engadir ao blogue parágrafos de inciso, unha función que botaba moito en falla. E resultou máis sinxelo do que pensaba!
Algunos de los puzzles tipo Connections que fui creando para amigos.
Veño de instalar o plugin Enable Mastodon Apps. Como a que uso eu normalmente é Moshidon, é a que vou usar para facer esta entrada de proba.
Con X-Men ’97 sentía estar nunha dimensión paralela, porque ficaba indiferente ante cada capítulo, e logo a xente extasiábase con ela e eu viraba confuso como se me tivese enganado co mando da tele e puxera outra cousa. PORÉN.
Non sabería por onde comezar a opinar do Breath: un xogo desta preeminencia merece unha reseña exhaustiva. Mais entón habería tanto do que falar! Así que contarei só o que merece ser contado.
Contei hai un tempo que Twitter rompía os permalinks partillados desde Android. Dera cunha solución temporal, pero que rompía as buscas no blogue; como daquela non había, dábame igual. Mais con 700+ entradas xa tocaba engadila, así que tiven que buscar outro arranxo.
Quitei do café, apenas tomo alcol, non fumo nin gosto das drogas. Mira ti por onde, son practicamente ‘straight edge’.
A miña palabra favorita é morcego e os meus adxectivos favoritos son os rematados en Z. Sendo así, xa estaban na mesa todas as pezas precisas para decatarme de cal tiña de ser a miña frase favorita.
O outro día caeu unha maratón da triloxía Unbreakable-Split-Glass de M. Night Shyamalan, polo que aquí vai un par de liñas sobre cada unha. Con spoilers, claro.
Chegou por fin! A moza regaloume polo Nadal a edición especial das cartas de Doutor Who correspondentes aos especiais de Nadal. Velaquí están.
Hai un par de semanas fixo algo de sol e estiven a ler un pouco na terraza. Os libros que teño agora na pía son cousiñas dos amigos de Radagast para practicar o meu asturiano e así foi que devorei dous libriños mentres torraba o peito ao sol.
Os meus adjetivos favoritos são os rematados en -z, especialmente se tenhem duas sílabas, especialmente se tenhem exatamente cinco letras, e especialmente se rematam en -oz.
Parece posible formalizar qué es lo que hace que un neologismo esté bien planificado. ¿Qué mejor punto para comenzar que los 10 principios del buen diseño de Dieter Rams?
Os produtos feitos con licencia non soen ser bos. Porén, o xogo de mesa de Battlestar Galactica era brillante. Mais ao ser un produto licenciado, é un sarillo de reeditar. Que decidiron facer entón? Sacalo con outra temática.
Balatro é un xogo tremendamente divertido pero sobre todo moi fresco. Ten unha idea tremendamente simple que eu nunca vira: é un roguelike deckbuilder que se xoga coa baralla francesa.
“You read with exasperation or amusement the multiple errors in a [news] story, and then turn the page to national or international affairs, and read as if the rest of the newspaper was somehow more accurate.”
Nestas últimas semanas estivem a copiar velhos fios de Twitter ao este blogue. Figem-o porque é conteúdo que nom quero perder.
Duas criações do Mincinho que muito me prestam e não quero perder.