A meirande parte dos gatos son quen de pasar o corpo por ocos moi estreitos. Son como de xelatina. Revíranse, estíranse, comprímense e atravesan calquera buraco. Poden dar caza sen seren vistos, poden chegar e saír por arrevesado que sexa o camiño ata a cela e poden roubar por agochado estea o obxecto. Son perfectos como gardiáns místicos. As meigas sempre escollen gatos para lles xuraren lealdade.
O gatipedro non era tan perfecto nese sentido. O corpo tíñao igualmente deformable, pero o corno de óso era como tentar pasar por unha porta cunha trabe. Tiña que aliñarse de forma moi concreta e manobrar con coidado. Non poucas veces houbo de perder a súa presa por ter que dar un rodeo, freado por un canaliño fino de máis.
Pero a lingua, que tan longa arrastraba, si era unha beizón. Lambía calquera produto arcano que supuxese un problema. Poción de namoramento comprometido? A el non lle afectaba. Veleno? Sabíalle a cítricos. Ectoplasma? Tragábao el antes da súa custodia o tocar, e xa se ocuparía das ánimas se ousaban perseguilo. O xuramento gardián debía ser mantido, a toda costa.
Apenas había un elemento que levaba mal, moi mal: o sal. Xa era un milagre que tolerase tanta cousa; sempre hai unha excepción. Por sorte, a meirande parte dos demos non caían na conta de engadir ese ingrediente funesto aos seus cócteles. Estaría en bos problemas! Grandes doses de sal paralízano e cae ao chan entre convulsións.
Apenas un baluro descubrira o seu segredo, nunha ocasión. O gatipedro non chegou a tempo de evitar de que llo contara ao resto da súa tribo e… ah, que non sabes quen eran os baluros? Supoño que o gatipedro non ten límites no necesario para poder seguir mantendo o seu xuramento.
Escrito orixinalmente para o Flash Fiction February, inspirado pola palabra semente Oath.
Talvez queiras ler tamén a pseudo-primeira parte, Xuramento.