O círculo de sal envolvía a cama do pícaro, quen se revolvía inquedo baixo as sabas. Unha cúpula negra como o chamizo saía da súa cabeza e cubría o leito todo, deténdose na barreira de sal.
Como cada noite, o gatipedro entrou no cuarto. Primeiro asomou o cornecho, logo o fociño, e finalmente, ao sentir os funguidos do cativo, entrou arrastrando a lingua.
Aquela nube, fume escuro de pesadelos, era a máis grande que tiña visto no que ía de mes. Camiñou ata o círculo de sal e observou as volutas a se remuiñaren, con escintileos púrpuras, pasando por baixo da cama e de volta para arriba, chocando contra a invisible cúpula que os confinaba.
O sal estaba amontoado a conciencia: érache unha boa muralliña. O gatipedro andou ata a parede e, desde alí, comezou a lamber, lambendo ben lambido todo o alí deitado. A gorxa tremíalle coa avalancha de sabor salgado, as bágoas esvarávanlle pola pelaxe e a boca secábaselle a cada centímetro percorrido. Mais, concienciudamente, continuou até non deixar nin un gran de sal.
Retirada a barreira, a aura escura espallouse polo resto de casa e o exterior, diluíndose ata non verse sequera. Só ollando moi de perto a cabeza do rapaz podíanse ver os pesadelos a saír antes de se perderen no ar. Para velo sorrir mentres descansaba por fin calmo e tranquilo, pola contra, non cumpría achegarse tanto.
Á mañá seguinte, desde o seu agochadoiro, o gatipedro escoitou ao pai entrar no cuarto do rapaz e maldicir ao ver as manchas dos mexos. Aínda se lle oía xurar e rosmar mentres marchaba cara a tenda, decidido a mercar un balde máis grande ainda de sal.
Escrito orixinalmente para o Flash Fiction February, inspirado pola palabra semente Oath.