O xefe do castro espertou suando. Tivera un soño horrible: deica aquel día nunha semana, íalles caer o ceo sobre as cabezas.
A meiga da aldea matou un xato e examinou as entrañas, e dictaminou que así era. O deus Lugh, señor do firmamento, fora traizoado polo seu sobriño Cosso. Nun momento de despiste, golpeuno e atouno fortemente co seu lazo ao tronco dun carballo. Incapaz entón de seguir sostendo a bóveda celeste coas súas mans, esta iría caer directa sobre as súas cabezas dentro de seis lúas, acabando con eles.
Antes de informar as xentes, o xefe e mais a meiga acordaron un plan: comezarían inmediatamente sete días de festividades en honor a Cosso. El era agora o novo señor do firmamento, despois de todo. Con abundantes animais, lumes e viño, gañarían o seu favor. E, con algo de sorte, agradecería a súa veneración amarrando o ceo co seu lazo e evitando a catástrofe.
As festas e parrandas comezaron tépedas. Co medo no corpo, é difícil bailar e festexar. A meiga e o xefe tentaban dar exemplo, saltando, papando, berrando, derramando as garrafas, proclamando a virtude das bacanais de Cosso. Miraban para eles como a dous toliños facendo o parvo.
Porén, pouco a pouco se foron unindo outras persoas. Os máis novos axiña pensaron que se ían morrer pois mellor pasalo ben antes. Entregáronse ao amor, ao opio, á borracheira toda a noite. E os máis vellos, vendo a oportunidade de revisitar a xuventude perdida, empezaron a comportarse como eles.
Aquilo derivou nun auténtico frenesí nos derradeiros días. A xente tatuábase o nome do novo deus predilecto. Abaixo con Lugh! Viva Cosso! Matábanse rebaños enteiros para as paparotas. As adegas da aldea baleiráronse caso ao completo, o estado de éxtase era continuo. Non había resacas porque ninguén paraba naquela parranda final. O obxectivo real das festas xa había tempo que se esquecera, agora só ficaba a despedida antes da marcha. Dixéronse todas as verdades, saíron á luz todas as mentiras, actuouse en base a todos os desexos. Matouse no nome de todas as carraxes. O sangue mesturábase co viño no chan, os berros de pracer cos de sufrimento, as louvanzas divinas coas peticións de máis carne.
Chegada a sexta lúa, as xentes que quedaban vivas e espertas xa eran poucas. De súpeto, un inesperado raio de sol asomou por riba do horizonte. O abrente atopou os restos dun pobo borracho, espido e desaxeitado, ciscado por riba das mesas.
Non caera o ceo, pero o resultado foi o mesmo. Cos víveres dilapidados e os veciños inimistados, aquel pobo xa non tiña ningún futuro xunto. Os castrexos espalláronse polos montes, avergoñados e famentos, perdéndose cada quen nunha dirección distinta.
Tal e como predixera o soño do xefe, o pobo acabou… cando perderon a cabeza.
Escrito orixinalmente para o Flash Fiction February, inspirado polas palabras semente Dreams of falling.