O barquiño arribou precariamente á costa e os tres homes deitáronse inmediatamente na area, desfalecidos.
—Naiciña querida, que viaxe máis horrorosa… nunca pensei estar tanto tempo na auga —rosmou Kublai, e fixo aceno de ir trousar.
Ao seu carón, outro dos seus compañeros tentaba poñerse en pé, pero non daba, e caía unha e outra vez ao chan, tusindo.
—Alphonsus, págache a pena deixar estar un anaco, non temos presa ningunha —dixo o terceiro, a quen os outros chamaban Musa, e cuxa cara estaba chea de area, mais non parecía importarlle.
Alphonsus aceptou finalmente a derrota e rodou ata estar botado no lombo. Arfaba de cansazo, de mareo e de idade.
Musa botoulle unha man ao ombro en sinal de camaradería.
—Veña ho, que ben deitamos de terte para nos guiar! A noite era clara para navegar, pero foi o teu saber o que nos trouxo ata aquí.
Alphonsus sorriu.
—Aquí, onde sexa que estamos —falou Kublai mentres se puña de pé, aparentemente recuperado—. Tampouco podemos ficar moito tempo desprotexidos en terra estraña. Axiña dará con nós algún animal salvaxe.
—O mellor que nos podía pasar era xustamente que dera con nós esa condenada besta. Atopámola, obtemos a súa sabedoría, e voltamos inmediatamente… ou non tan inmediatamente. Non teño gana ningunha de volver subir a este barco —falou finalmente Alphonsus cunha voz rouca.
Postos de pé, os tres homes eran ben diferentes e ben representativos das súas orixes. Alphonsus, o máis vello dos tres, era un home de pel clara, miúdo e fráxil, vestido de xeito sinxelo con algo semellante a un hábito pardo. Ollaba constantemente para o seu redor de forma medorenta. Mantíñase perto de Musa, o máis grande dos tres. Un home de pel escura e porte groso que nunca deixaba de sorrir e cuxas elaboradas roupaxes rechamaban pola súa cor e finura. Un paso por diante deles estaba Kublai, quen se diría que era o máis novo ou polo menos o mellor conservado. Tiña cara de estar sempre sospeitando o peor e ía protexido por unha especie de armadura de coiro quizais non tan ceremonial como aparentaba.
Tres reis que cruzaran o océano detrás dunha estrela.
—Está aquí. Non lle quitei ollo á estela: caeu xusto nesta illa cando asomaba polo horizonte. Así que está perto.
—Pois eu non vexo nada… está todo moi escuro.
—Oculto nalgún lugar deste bosque onde remata a praia, supoño. Pero seguro que non fomos os únicos que o vimos. Cómpre estarmos alerta.
—Dubido moito que haxa tanta xente esperta pola noite. E máis aquí, no medio da nada. Eu coido que somos as primeiras persoas en chegarmos tan lonxe. Pioneiros! Veredes cando o conte na corte. Sete días de celebracións, vou convocar!
—Ti sempre tan confiado. Aquí hai xente seguro. Observa estas pedras: parecen talladas. Poden ser marcas de ferramentas.
—Pois.
—Armas!? —Alphonsus persignouse.
—Talvez. Ou simples útiles. En calquera caso, tentemos facer pouco ruído, como di Kublai.
—Tentareino. A miña gorxa cada día vai peor.
Axexando, os tres homes avanzaron entre a vexetación. Musa marabillábase de todo o que vía. Aquela vexetación exótica, os cheiros inesperados. Arrancou unha froita marrón chea de peluxe e, cunha chiscadela, pasoulla a Alphonsus.
—Proba e me dis.
—Quita, quita, a ver se vai ser velenosa.
—Bah, a túa perda. —Partiuna e chantoulle unha trabada.— Deliciosa! Que manxar!
—Ssh! Queredes calar?
—Perdón…
De súpeto, acendeuse unha luz diante deles. Kublai, que ía na fronte, parou no sitio e levou devagariño a man ao seu puñal. Musa, coa boca chea, tragou, pero non ousou trabar de novo. Alphonsus pegou un chimpo e correu a agocharse detrás dunha árbore.
A luz tremeluciu, alternando intermitentemente o seu brillo.
—Non vexo nada… vós?—bisbou Kublai.
—Imposíbel. É moi cegadora. Ata cando se apaga, aínda me doen os ollos para ver nada.
—Agardade, teño unha idea.
Alphonsus púxose de costas e tapou a cara coas mans. Agardou así un minuto, acostumando os ollos á escuridade.
—Avisádeme cando deixe de brillar tanto.
—Agora!
Saiu detrás da árbore e mirou para a fonte de luz. Era un pegaso. O animal estaba a beber dunha poza. Cando o corno tocaba na auga, brillaba como o sol de mediodía. Alphonsus tivo que apartar a mirada. Logo achegouse aos compañeiros e murmurou:
—É o que viñemos buscar. Está bebendo dun charco. A auga fai brillar o seu corno.
—Está claro pois. A fonte do seu poder é o corno. Cortámosllo e marchamos con el. Repartímolo en tercios e que os nosos alquimistas investiguen.
—Como podes pensar en matar unha besta tan especial, ho!
—Eu non dixen matala, só cortarlle o corno.
—Ti si que es besta… hai máis cousas na vida que arramplar con todo o que brilla.
—Manda carallo que mo digas ti, que es Don Ouro.
—Pois por iso che sei do que falo.
—A ver, pensade. E se ao cortarlle o corno perde o seu poder?
—Hm, esa é boa.
—A profecía falaba da sabedoría do pegaso, «sapientiam pegasi». Quizais o animal saiba falar. Ou nos trouxera aquí porque a tal sabedoría está nesta illa. En calquera caso, mellor non facerlle dano.
O pegaso non parecía reparar na súa presenza. Acabou de beber e levantou a cabeza. Quedou alí, tranquiliño, mentres o seu corno se apagaba de todo. Mais nese momento, Kublai correu e lanzouse sobre el para tentar domalo. O pegaso virou a cabeza e esvaeceuse no ar. Kublai bateu contra a terra.
Musa mordeu apáticamente na froita. Alphonsus suspirou e limpou os lentes co hábito. Kublai sentou nunha pedra, frustrado, frotando o xeonllo.
—Síntoo.
—Non pasa nada.
—Foi instinto. Atrapalo para que non marchase.
—Que non pasa nada, amigo.
—Pero para outra pregúntanos primeiro. Viñemos xuntos. Aquí papamos todos esta viaxe tan longa.
—Tedes razón. A ver se hai outra. Vai ti saber se volve…
—Santa virxe! E se non, que facemos?
—Recoñezo que pensaba que o pegaso sería metafórico. Un debuxo. Unha inscrición.
—Xa, eu tampouco entendo. Como pode evitar un cabalo con ás unha gran catástrofe?
—Unha gran morte. «Magna mortalitas».
—Tanto ten.
—Non, non ten. Cómpre sermos exactos.
A conversa morreu. Kublai fixo lume para quentar as provisións. Ao seu lado, Alphonsus aproveitaba para rezar o rosario, en voz baixa para evitar a carraspeira. Musa recompilaba follas daquelas árbores esbeltas con cheiro tan especial e adornaba a súa toga con elas. Achegouse á pota e botou unha dentro cun sorriso, tentando animar aos compañeiros.
O ar encheuse dun aroma mentolado. Alphonsus respirou.
—Como arrecende. Dá xenio.
—Va que presta?
—Case parece que me estea a limpar a gorxa. Respiro mellor.
De súpeto, Musa fixo un aceno de sorpresa.
—Non, non ten! Non é o mesmo!
—Que queres dicir?
—Non vimos evitar unha gran catástrofe, senón unha gran morte. Non vamos marchar co coñecemento para evitar unha catástrofe, senón co coñecemento para evitar mortes. Mirade ao voso redor! Estas froitas, estas árbores! Viñemos xusto aquí por isto!
—Como evitan estas froitas as mortes? Van coller arcos e defender as cidades? Veña, home!
—Cata, mira que es corto de mente, ti. Son novas herbas e froitos que non están nos nosos países. Seguro que teñen propiedades medicinais. Esa é a sabedoría do pegaso. Novos tratamentos. Mira o ben que lle está a facer a Alphonsus.
Kublai mirou para o vello, quen se encolleu de ombros.
—Sentido ten.
—Non, sentido non ten ningún! Alphonsus le nun libro unha profecía sobre unha estrela que suca o ceu e… e seguímola como parvos para ir dar a unha illa remota onde un cabalo con ás nos leva ata unhas follas con forma de fouce que lle curan a rouquén. Nada disto ten sentido! É absurdo!
—Pero dentro do absurdo, ten sentido.
Musa anicouse para recoller sementes do chan. Alphonsus gardou o rosario e fixo xesto de ir axudarlle, pero o home grande non llo permitiu.
—Garda o lombo, non o forces.
Kublai refungou de novo.
—Isto foi todo, logo? Collemos mostras de todo isto e xa está, voltamos?
—Por veces iso é todo. A profecía non ten que ser unha grande aventura, unha longa serie de penurias…
—…ou unha longa batalla. Xa.
—Ás veces o mellor achado é simplemente, unha nova forma de coidar do noso pobo.
O guerreiro seguía co morro torcido, pero os outros dous reis sabían que acabaría por vir ao rego.
Ao día seguinte, percorreron a illa e foron metendo nunha bolsa todo tipo de froitas, sementes e follas. Non sabían o que se podería aproveitar, así que foron ben exhaustivos. Co conto, botaron alí tres días enchendo os fardos. Falaron, riron, e fixeron boas lembranzas. A alianza dos seus reinos forxada de xeito persoal.
Logo, regresaron ao seu barco e voltaron a casa. As froitas e os vencellos que alí atoparon evitarían moitas mortes nos seguintes anos.
Escrito orixinalmente para o Flash Fiction February, inspirado polas palabras semente Elemental spirit intrudes.