As primeiras dúas horas completamente só no tren pasaron rápido. Pero durante as seguintes dez, comecei a preocuparme.
Recoñezo que collera o tren relativamente cedo. Ou tarde, segundo se vexa. A reunión era en Sevilla á hora de xantar, así que fun de madrugada á estación. A nova liña de Alta Velocidad da Vía da Prata levaríame desde Xixón sen trasbordos e con total comodidade.
Estar só no vagón ás tantas da mañá non era, por tanto, sorprendente. Soneei un anaco, mirei o móbil, dei outra volta, saquei o plátano que tiña de almorzo e comín nel un pouco. Entramos no novo túnel de Payares e fun mirando distraído para as amplas paredes, bañado polas luces que escintilaban ao pasarmos.
Recoñezo a miña decepción ao saír na meseta e ver que aínda era de noite. En realidade seguía a ser moi cedo, mesmo sendo verán. Mais aquel túnel tiña algo de máxico, de porta a un mundo distinto, máis chan e máis seco e, por que non, máis luminoso. Enganábame, supoño.
Espertei un chisco despois, non sei cando quedaría durmido. Mirando no mapa, xa pasáramos León. Xa era hora como para que alguén puidese ter interese en coller este mesmo tren e chegar a Estremaúra. Eu seguía só. Ollei pola porta aos outros vagóns e tampouco vía a ninguén. Liña nova, supoño. A xente non ten hábito.
Como xa estaba máis espelido, estiven atento de mirar para a plataforma da estación de Salamanca ao pararmos nela. Non había ninguén. Tampouco baixou ninguén, polo menos ata onde me deu o ángulo de visión. desde a fiestra. Ficamos alí quedos o que eu sentín como unha eternidade, en silencio e inmóviles, ata que o tren continuou a marcha.
Estaba nervoso. Non había xeito de disimulalo, mesmo se o tentaba. Pasei as seguintes estacións finxindo desinterese en se alguén subía ou baixaba. Como cando sospeitas que suspendiches un exame e non queres ver a nota, para non confirmar os teus medos. Afundía a cabeza no meu libro e pasaba os ollos polas liñas sen ler, atendendo, esperando escoitar algún son, algunha voz elevada, ruído de maletas e bullicio de xente. Nada alén da miña acelerada e fonda respiración. Cando emprendiamos a marcha de novo, xiraban as rodas do tren e xiraba de novo a miña cabeza, chea de preocupacións.
Apenas a megafonía automática rompía de cando en vez os meus pensamentos. Foi esa voz enlatada a que avisou da próxima chegada a Mérida. Era xa a derradeira parada antes do meu destino: acontecese o que acontecer, xa non tiña de que preocuparme, nonsi? Pero algo me causaba inquedanza. Un crecente desacougo de que algo non ía ben. Que aquilo non era normal.
Dispúxenme na saída da vagón e, en canto paramos, abrín a porta e saltei á plataforma. Estaba completamente baleira. Non había revisor, nin viaxeiros que chegasen nin que marchasen. Tampouco nas outras. Mirei para o cartel automático. Saída en dous minutos. Tiña tempo. Tiña tempo? Non o sabía, pero cando me decatei xa estaba correndo polo túnel cara a sala central da estación. Non crucei nin con un alma. Aquilo estaba deserto. Entre a carreira e o pánico fungaba como un condenado. Miraba en cada tenda, en cada cafetería. O meu cerebro bisbaba polo baixo unha certeza: alí non estaba seguro. Debía volver xa ao tren. AGORA.
Cos meus derradeiros esforzos esprintei de volta ao meu vagón e guindeime no asento con apenas uns segundos de marxe ata que o tren arrancou de novo. A adrenalina enchía as miñas veas. Un momento. Quen operaba este tren? Quen daba a saída?
O tren acelerou neste tramo final. Vin pasar Zafra sen pararmos e o convoi enfilou a toda velocidade cara o seu final. Axiña apareceu a periferia de Sevilla. Casas, barrios, rúas enteiras completamente baleiras. A ver, acouga: isto é normal, sendo de noite. Ei. Como que de noite? Canto tempo levaba aquí? Mirei o móbil: a 1:47. Xa pasaran doce horas? Pero, se estamos a mediodía, como pode estar escuro aínda?
As rodas chirriaron e o tren detívose por fin nunha estación de Santa Justa baleira e silente. Non tiña máis destino que este, en ningún dos sentidos. Collín a miña mochila e baixei os pés un a un. Sentíase frío, mesmo, naquel ambiente inhóspito. Andei paseniño pola plataforma cara a cidade, tentando non facer eu os ruídos que tanto se botaban en falta nese lugar.
Algo se moveu á miña dereita. Naquela noite imposíbel, apenas as luces das farolas iluminadas arroxaban algo de luz nos raís. Un xemido xordo, como de algo duro raiando sobre metal. Tentei asomarme, pensando que ver unha ratiña, un gato, calquera cousa viva, faríame sentir acompañado. Reparei nese momento que nin paxaros tiña vista naquela viaxe.
Un ente estarrecedor me devolveu a mirada. Sentínme caer, marear, disociarme do corpo. Aquilo non tiña sentido e, ao tempo, tiña todo o sentido. Entre todos aqueles acontecementos había unha liña que cruzaba a realidade e os unía, e estaba diante de min. Pero comprendelo era demasiado para a miña mente. A miña conciencia era un lastre para entender. Entregueilla e deixeime ir.
Un pitido forte. Instintivamente, xireime cara a fonte. Era o tren. Saía de novo. Romper a mirada permitiume recuperar o control daquela criatura. Boteime a correr ata o vagón máis próximo e subín de novo. Non tiña nin idea de quen estaba a conducir aquel convoi, pero si comprendera que non entender era mellor que entender demasiado. Entrei de golpe. Vamos, ostia, arranca xa. Lévame onde sexa. Xa pensarei o resto logo.
Sentei no meu asento sen mirar atrás. Cando comezou a marcha, pechei os ollos e suspirei.
Só espero que aquela cousa non entrase tamén tras de min.
Escrito orixinalmente para o Flash Fiction February, inspirado polas palabras semente Interference with time.