A pintura levaba xa un tempo na rúa e, en xeral, ninguén reparara moito nela. Non é que non estivese ben feita. Simplemente, grafitis hai a montóns. A xente pasa por diante, pensa «que bonito» e segue co seu camiño, esquecéndoo no seguinte semáforo.
Porén, un día, alguén deixou unhas flores diante da cara da esquerda. Un pequeno carteliño indicaba que eran en memoria dun morto. Talvez a persoa pensou que o tal morto se parecía á cara do mural, ou talvez o morto fora o autor do mural, ou quizais ao morto lle prestaba o mural? Non quedaba claro.
Con todo, os movementos non son cousa de líderes: son cousa de seguidores. A primeira persoa que fai algo é unha tola ata que o primeiro seguidor converte unha arroutada illada nunha iniciativa común. E asi comezou a tradición: cando pouco despois alguén puxo flores diante desa mesma cara por outro morto. A face da esquerda, convertida nun improvisado altar funerario.
Quizais por simetría, pois os humanos sempre buscamos os padróns e os equilibrios, ao cabo do tempo alguén acendeu unha candea diante da cara da dereita. O motivo: desexar a salva chegada dun fillo futuro. Se os mortos do pasado se encomendaban á cara da esquerda, á cara da dereita habíanse encomendar os vivos do futuro. E mentres unha recibía flores, outra recibía candeas.
Chegados a este punto, a cara do centro era xa o tema central das conversas nos cafés. Novos rumores estendíanse case cada día. Cal será o seu poder? Ten que ser algo a ver co presente. Había quen dicía que era vedoira e, se lle falabas de perto, podía responder a todas as túas preguntas. Outros afirmaban que a súa labor era vixilar as súas irmás para evitar conflitos entre elas. Un vaticinio particularmente popular dicía que, fose cal for o seu rol, xamais debía abrir os seus ollos, pois acontecería unha gran catástrofe.
Namentres, flores e candeas acumulábanse en fronte á parede, en ofrenda ás Caras. Reproducións delas repetíanse de forma espontánea pola vila. Camisetas, tazas, pósters. Outros grafitis, reinterpretándoas como deusas, animais, cantareiras, labregas. O concello fixo delas unha marca de publicidade e adoptounas como logo. Erixiuse unha estatua no praza maior, encargada a unha destacada escultora, quen falou das tres mulleres como herdeiras dunha longa tradición mitolóxica.
Como todo o que se fai grande abondo, comezaron as críticas e acusacións de todo tipo. De venderse ao capital, de non venderse abondo; de popularizar supersticións, de frivolizar coas crenzas; de permitir vandalismo, de non fomentar abondo a arte urbana. O que antes fora punto de unión, con tempo suficiente, acabou por ser punto de ruptura. E un día, alguén pintou uns ollos abertos por riba da cara do medio.
A vila entrou en caos: disturbios, queima de caixeiros, destrozos das estatuas. Cruce de polémicas entre os políticos. Grafitis agoireiros por todas as partes avisando de que os tempos eran chegados. Manifestacións, abusos policiais. As flores e as candeas deitadas frente ás caras eran apartadas e esnaquizadas por seren ofrendas a quen trouxeran a discordia e ían traer a destrución.
Unha madrugada, alguén —quizais sempre foi a mesma persoa— derrubou o muro onde ata entón estiveran As Tres Caras. Nese mesmo momento, morreu o conto inmediatamente. Sen obxecto sobre o que discutir nin volta de folla, novas polémicas tomaron o lugar do grafiti. Os cafés buliron sobre as novas taxas, os políticos prometeron novos desenvolvementos urbanísticos para promocionar a vila, e as xentes encomendaron a súa fortuna á nova moda: unha pequena árbore que dera crecido no lateral dun muro de formigón e cuxas follas disque traían prosperidade.
As caras aínda permaneceron no logo da vila uns meses; logo, sen moito ruído, foron substituídas por un feixe de liñas abstractas e ninguén protestou.
Escrito orixinalmente para o Flash Fiction February, inspirado pola palabra semente Street art e máis a imaxe de cabeceira, fornecida por Unsplash.
pingback FlashFicFeb 2022: Retrospectiva – xurxodiz·eu