X-Men ’97: T01

Canto e que ben se falou desta serie nas redes! Eu sentía estar nunha dimensión paralela, porque ficaba indiferente cando non aborrecido ante cada capítulo, e logo ía a Twitter e a xente extasiábase con ela, e eu viraba confuso como se me tivese enganado co mando da tele e puxera outra cousa.

O argumento érame atrapallado, contado ás presas, perdíame nas referencias como se alguén tivese arrincado parágrafos do guión. Non podía empatizar coas personaxes porque non había tempo a respirar, bulindo a trama como se corresen marcando algún tipo de checklist de todo o que había que contar e veña que se nos esgotan os capítulos.

A miña conclusión é que é café para os moi cafeteiros. Non é unha serie para rapaces senón para os señores que viron X-Men (92) cando saiu, iso xa o sabíamos. Pero para min que tamén é para os señores que lembran X-Men (92) e levan tragando BDs dos mutantes nos trinta anos que pasaron. Non precisan que se pare a explicar por que de súpeto unha muller decide chamarse Madelyne Pryor porque xa saben quen é Madelyne Pryor e xa sabían que era Madelyne Pryor: abonda que diga a liña e confirme que cumpriron con ese punto da trama, o público asinta sorrinte coa cabeza, e pasemos ao seguinte. O resto ficamos pampos vendo pasar a narrativa a fume de carozo como unha rolda de prensa sen preguntas. (E conste que eu xa sabía quen era Madelyne Pryor.)

Chegados ao penúltimo episodio, para min só a salvaba o feito de que os capítulos eran curtos e mira, xa que estamos aquí, véxoa rematar. Con todo, fiquei moi gratamente sorprendido co peche da tempada. Eu seguía sen entender a metade da trama que nos levara alí, pero no combo das dúas últimas entregas déronlle ao conflito final o espazo e perigo que un espera dunha serie deste tipo. Para esta resolución tomaron todo o tempo que lles debeu sobrar das outras e as escenas sucédense coa combinación de urxencia e epicidade que merece a severidade do que acontece. É algo que non creo ter visto nos superheroes des que en Endgame dedicaran un filme enteiro a desfacer o sarillo do vilán: un desenlace pausado no que recrearse degostando cada momento.

Así que, ben, non a podo recomendar de xeito xeral, pero estarei aí de novo para o 2×01. Gañaron dereito a prórroga. E ademais a animación é espectacular.