Hai un par de semanas fixo algo de sol e estiven a ler un pouco na terraza. Os libros que teño agora na pilla son cousiñas dos amigos de Ediciones Radagast para practicar o meu asturiano e así foi que devorei dous libriños mentres torraba o peito ao sol.
O primeiro foi La Rexenta contra Drácula, o bestseller do ano 2022. Aínda o tiña pendente. O propio título, capa e proposta deixan clara a intención de achegarse ao pulp popular do século XX e Adrián Carbayales executa a visión con moito tino e evidente coñecemento do xénero. As páxinas están cheas de violencia, sexo e sensacionalidade para o público xeral. Porén, isto non significa unha prosa barata ou deslabazada nin moito menos. Domina a súa lingua e nótase o coidado en cada verba. Ademais, por riba desa capa superficial de pirolas e ostias a trama trae mensaxe de seu. Dúas, de feito. Unha, a patente na propia obra da ocasional necesidade de modernidades rompedoras nas sociedades estancas. Outra —explícita polo autor nas súas declaracións, pero no libro só veadamente referenciada— a traslación dese sentimento ás letras asturianas, onde Drácula sería a propia Radagast que saca do prelo estas obriñas extravagantes para escándalo do panorama literario. Baixo esa óptica, o devir do argumento obsérvase de forma especial.
A título persoal, este último gozo meta foi o único que saquei en limpo da lectura. O libro é tecnicamente impecábel, como digo, mais non son fan dese derroche de sexo e sangue no que se deleitou; gustos persoais, haberá quen lle preste. Tampouco puiden desfrutar das referencias á Rexenta ao non ter lido a novela inspiradora. Como digo, cada quen terá que avaliar. En calquera caso, xa só polo lugar que ocupa na literatura asturiana moderna, a min xa me pagou telo lido.
Como aínda me sobraba tarde, collín logo L’Horru de Vapor, a antoloxía de contos steampunk no que eu mesmo participei. Alén do meu Gran Peludín —que volvín gozar lendo, moi orgulloso estou del— houbo un par de relatos que me prestaron tamén. El furador de Mosaya, de Nicolás Bardio, foi tal vez o meu favorito. Unha cousa que aprezo moito de Bardio, alén da súa prosa que flúe suave como auga de regato, como se escribise directamente no meu cerebro, é que nunca fai relatos ao uso, de sota cabalo e rei. Sempre lle dá unha volta, un experimento, unha quebra ao estándar. Neste caso explora unha pequena viñeta, comezando in media res e terminando con aínda moito por contar, mais poñendo o foco ben fixo nas sensacións da personaxe. No seu par de páxinas ábrenos unha fiesta á vida interior da protagonista e podemos notar os seus sentimentos con realismo e empatía mentres ao seu redor se desata unha guerra subterránea de seres mitolóxicos.
O seguinte conto que poría no meu top é La noche del home de fueu, de Xon de la Campa. Este segue unha estrutura máis clásica, pero tamén se deixa ler excelente e logra con mestría definir todas as personaxes involucradas de xeito distintivo e críbel, cousa que non é doada. Deixoume con ganas de trabar na súa Bastarda de Pelayu, que é xustamente o seguinte na miña pilla cando voltar o sol.
O resto dos meus medalistas complétase cun empate entre La cuntadora de Ana Pereira, un conto curriño e acolledor, e El cantu del cisne de Abel Martínez, este con algo máis de acción e gore. Fóra de concurso deixaría o Un pasu más de Vicente García Oliva por tremendamente curto, unha mágoa porque como autor consolidado con excelente manexo da pluma deixa con gana de lerlle máis.
Podes interaxir con esta entrada de moitas formas: con pingbacks, con webmentions ou simplemente respondendo a través do Fediverso, por exemplo visitándela en Mastodon.