O can deulle unha lambetada ó doce.
O cativo mirou á súa nai cun sorriso de parvo. E deulle unha lambetada tamén.
Ó doce, non á nai.
A nai soltoulle unha labazada.
Ó neno, non ó can.
Haicho que explicar todo.
O home agarimouse a cicatriz e mirou de esguello ó seu compañeiro. Logo falou cunha voz se cadra alta de máis:
—Te-los documentos?
O outro home, coa man pretiño da coitela do seu peto, contestoulle sen quita-los ollos da xente da rúa.
—Agochadiños na chaqueta. Pero aquí non é seguro, agarda ata chegar á canella.
Os dous homes metéronse no carreiro, e ó chegar á zona escura, bicáronse con paixón.
O que hai que facer, macho.
—Acepta vostede a Xesús coma salvador?
—Síntoo, teño permanencia con Vishnu ata 2014.
O zume non era gran cousa, e sabía a merda pura. Axiña caeu ó chan entre espasmos.
A morea de moscas que había xunto á xanela achegábase pouco a pouco.
Ó picarlle, levábanse o seu sangue xunto co veleno, xa misturado.
Agora quen ri, mosquitos de merda.
Non tardou en lamenta-lo seu carácter afouto tras decidir afeitarse á escopeta en vez de á navalla.
—Xúrasme que non lle vas abri-lo teu corazón a ninguén máis?
—Sabes, para seres un cirurxián, non tes nin puta graza.
A policía deixou de camuflarse coma DJ para se infiltrar nas festas ilegais cando viu que ninguén tomaba en serio os seus gritos de “poñe-las mans ben arriba no ar”.
Perdeu o tren por uns segundiños de nada. A vergoña fíxolle querer morrer.
Pero a este paso nunca ía poder poñerse nas vías a tempo.
—Se o que facemos non gusta, sempre podemos dicir que a xente non entende os nosos simbolismos. É o bo de sermos escritores.
—Iso, e que a autorreferenzalidade considérase brillante.
Publicado orixinalmente en Clonazepam #03.