Skip to content

Torradiñas de marmelada

O can deulle unha lambetada ó doce.

O cativo mirou á súa nai cun sorriso de parvo. E deulle unha lambetada tamén.

Ó doce, non á nai.

A nai soltoulle unha labazada.

Ó neno, non ó can.

Haicho que explicar todo.


O home agarimouse a cicatriz e mirou de esguello ó seu compañeiro. Logo falou cunha voz se cadra alta de máis:

—Te-los documentos?

O outro home, coa man pretiño da coitela do seu peto, contestoulle sen quita-los ollos da xente da rúa.

—Agochadiños na chaqueta. Pero aquí non é seguro, agarda ata chegar á canella.

Os dous homes metéronse no carreiro, e ó chegar á zona escura, bicáronse con paixón.

O que hai que facer, macho.


—Acepta vostede a Xesús coma salvador?

—Síntoo, teño permanencia con Vishnu ata 2014.


O zume non era gran cousa, e sabía a merda pura. Axiña caeu ó chan entre espasmos.

A morea de moscas que había xunto á xanela achegábase pouco a pouco. 

Ó picarlle, levábanse o seu sangue xunto co veleno, xa misturado.

Agora quen ri, mosquitos de merda.


Non tardou en lamenta-lo seu carácter afouto tras decidir afeitarse á escopeta en vez de á navalla.


—Xúrasme que non lle vas abri-lo teu corazón a ninguén máis?

—Sabes, para seres un cirurxián, non tes nin puta graza.


A policía deixou de camuflarse coma DJ para se infiltrar nas festas ilegais cando viu que ninguén tomaba en serio os seus gritos de “poñe-las mans ben arriba no ar”.


Perdeu o tren por uns segundiños de nada. A vergoña fíxolle querer morrer.

Pero a este paso nunca ía poder poñerse nas vías a tempo.


—Se o que facemos non gusta, sempre podemos dicir que a xente non entende os nosos simbolismos. É o bo de sermos escritores.

—Iso, e que a autorreferenzalidade considérase brillante.


Publicado orixinalmente en Clonazepam .