O avión foi levado peza a peza e ensamblado, coidadosa e traballosamente, naquel claro. O artista dixera que simbolizaba a irrupción súbita da tecnoloxía na natureza e o estarrecedor contraste existente nas nosas vidas. Que aquela localización era fundamental para a obra. Que quería levar a arte fóra dos museos, á vida cotiá, e permitir que tamén durante o sendeirismo puidese a xente atopar pezas con mensaxe que lles fixesen recapacitar.
A súa mecenas non estaba tan contenta. Aquilo estaba a costar montañas e montañas de cartos, e a traer outro monte de problemas. Por unha banda, o departamento de enxeñería xa estaba a avisar de que a imposibilidade de facer o mantemento axeitado ía oxidar e corromper as pezas nun chiscar de ollos. Polo outro, a consellería de medio ambiente esixía que as pezas fosen vixiladas e retiradas antes de chegaren a emporcallar a área forestal. E como publicidade… Había quen aprezaba a inversión no eido cultural da súa fundación —especialmente cunha obra tan ousada— pero non poucos outros criticaban unha despesa tan inxente no que calificaban de capricho de nena rica.
Exasperada, consultou ao seu gurú por unha solución. Depois de chuchar na shisha un anaco, emitiu un críptico consello: «Tras do inverno, a primavera vén». A primavera… Flores? Desxeo? Ou será metafórico? Quizáis deba resistir as críticas, pois logo virán os eloxios. Decidiu ir con todo. Fixo do avión no bosque, estilizado e vectorizado, o símbolo da súa fundación. Imaxes tomadas desde todos os ángulos cubrían os folletos, a parede principal do vestíbulo e a súa páxina web e redes sociais. Nas declaracións, falaba de como a súa misión no mundo do arte era, por dicilo dalgún xeito, «poñer máis e máis avións nos bosques do mundo».
Ironicamente, tanto se centrou nas árbores que acabou por perder a visión do bosque. Cando as críticas seguiron, a metáfora tornouse realidade. Pensando que así reforzaría a intención orixinal, mandou ao artista chantar máis e máis avións literais no medio doutros tantos bosques. O avión deixou de ser un símbolo para ser unha realidade en si mesma. Cada avión ensamblado era xustificación da existencia dos anteriores, e dos millóns de cartos gastados ata entón. Parar era equivalente a renderse e recoñecer que había tempo que perdera a cabeza con aquela misión.
Chegou haber unha ducia de aeronaves ciscadas por paraxes de medio mundo antes de que os gobernos comezaran establecer normativas máis restritivas respecto a estas construcións. Case todos, presionados polas súas poboacións. A fundación non tivo máis remedio que parar e emitir comunicados falando da censura existente á arte de vangarda. Centrou as súas críticas na ingrata falta de comprensión do pobo raso ante estas obras visionarias.
Os pronósticos cumplíronse e os avións foron oxidándose e contaminando os bosques co seu lixo. A fundación, apenas sen orzamento restante xa, non foi quen de asumir os custos de retiralos. Os gobernos pasáronno fatal para custear eles mesmos a limpeza. Tardaron décadas.
Co tempo, a historia foi esquecida e quedou como anécdota curiosa nunha nota dos libros de arte. Quen por eses sitios pasa agora só atopa algunha pequena peza de metal fóra de lugar e un claro, con vexetación particularmente baixa e nova, onde apenas se adiviña que algo grande debeu estar aí hai moito tempo.
Escrito orixinalmente para o Flash Fiction February, inspirado pola palabra semente The Plane in the Forest e máis a imaxe de cabeceira, fornecida por Unsplash.