A caixiña era branca, cunha banda azul percorréndoa horizontalmente. «Cantadol — 12 pílulas monodose de fácil dixestión». Dentro, un blíster cunha ducia de ocos e, neles, unhas boliñas transparentes con diferentes cores a rebulir no seu interior.
Era a primeira vez que a Dani lle receitaran un produto semellante —non había moito que saíran ao mercado— e estaba algo reticente. O médico explicaralle que funcionaban moi ben, que todos os artistas do momento estaban a tomalas e que ía notar enseguida como lle aumentaba a creatividade e superaba ese bloqueo.
A ela non lle chistaba nada isto de «doparse» para pasar unha sequía das musas, mais Lolo, o batería, acabou por convencela. Disque o seu curmán tamén as toma. Seica cada pílula ten unha canción diferente. Fanno así para estimular diferentes partes do cerebro, polo que nunca sabes por onde vas saír. Un día dáche polo jazz, no outro ritmos tailandeses e no seguinte folk esloveno. Pero vaia, que inspirar inspiran a mazo.
Dani, cuadriculada como era, colleu a primeira. Baixo a luz da tarde brillaba lila. Podería deducir o que contiña pola cor? Os tons malvas asociábanse coa igrexa, así que imaxinou que podería ser algún tipo de salmo, ou gospel, ou panxoliña… Parou antes de metela na boca. De verdade era mellor isto que abrir Spotify? Escoitou de novo a Lolo asegurando que isto chegaba máis fondo ás neuronas, que estimulaba os receptores de forma directa. Un subidón total. Suspirou. Meteuna na boca e baixouna cun trago de leite. Sentouse a esperar.
Pasaran xa cinco minutos e alí non sentía nada. Debería moverse? Para pasar o rato, imaxinaba o tipo de música que lle podería vir. Xa se vía bailando pola casa cantarexando parvadas. «Vinte e cinco de decembro! Fun fun fun!». Decatouse de que aquilo despertaba moitas dúbidas. E se a canción era nun idioma que ela non falaba? E que consideramos música eclesiástica? Quen decidía se, por exemplo, U2 era rock cristiano e polo tanto debía ir nunha pílula lila?
U2 era un bo grupo. Había ben de tempo que non o escoitaba! Apañou a guitarra e tentou reproducir de memoria With or without you. Un dos acordes non era exactamente así, pero improvisou un substituto. A letra si que non a lembraba. «With or without youu… fun fun fun!». Botouse a rir. Xa que estaba, tentou reescribir o resto do disco mesturándoo con outras panxoliñas parvas. «Pero mira como beben… where the streets have no name». Polo menos pasaba a tarde. Comezou a escribilas para tocarllas aos compañeiros no estudio. Seguro que lles prestaba. Engadiulle un pouco máis de batería, que a Lolo sempre lle prestaba lucirse. E máis presencia do baixo no bridge, un clásico dos seus concertos.
Nada, o da pílula, un fiasco. Mañá volvería probar, a ver se para entón funcionaba mellor.
Escrito orixinalmente para o Flash Fiction February, inspirado pola palabra semente Music.