Movía o polgar de xeito automático. Scroll, scroll. As imaxes e textos dunha rede social sen importancia pasaban por diante dela. Sabía que non eran a vida real, apenas retallos seleccionados dun monte de vidas alleas. Pero tamén que, mesmo se quixese, nese momento ela non sería quen de ofrecer nin un retallo interesante.
Deixou o móbil na mesa de noite e suspirou. Con esforzo, sentou na cama e mirou pola fiestra. Todo o mundo alá fóra parecía ter moitos sitios onde ir, moito que facer. Tampouco é que estivese ociosa: tiña obrigas a varrer, responsabilidades, traballo. Pero non tiña obxectivos. Non tiña propósitos.
Foi para a cociña preparar un té. Esprimiu o limón, quentou a auga, colleu o paquete de follas. Quedou mirando para el. No centro do envoltorio, a impoñente montaña dun país afastado erguíase cuberta de neve sobre campos cheos de vexetación.
Como se fose a peza faltante dun crebacabezas, algo se disparou no seu maxín. Comezou a bulir con plans. Non era a montaña o que precisaba exactamente. E, ao tempo, a montaña era exactamente o que precisaba. Sacou do armario a vella roupa de deporte. Centrou o seu tempo no ximnasio en adquirir resistencia. Investigou o mellor sendeiro que non requerise ser unha experta.
O día que saiu pola porta, importáballe ben pouco dar chegado ou non. Importáballe a firmeza e decisión coa que saía.
Escrito orixinalmente para o Flash Fiction February, inspirado pola palabra semente Mountain.