Todas as mañás, as empregadas reuníanse durante media hora xunta a máquina de café. Parolaban, facían brincadeiras, socializaban un anaco. O xerente ollaba desde lonxe, anoxado.
Non quería ser moi obvio nas súas intencións, así que escribiu un email que agochaba o seu obxectivo. «Por motivos de limpeza e imaxe ante os clientes que acuden ás nosas oficinas, estará prohibido consumir café entre as 10 e as 14».
Os primeiros días algunha más valente aínda facía un achegamento á máquina, pero o medo callou e axiña desistiron. Mais, co paso do tempo, comezaron xuntarse ás 9:30 e disolverse ás 10, cumprindo estritamente a orde. O xerente volveu botar fume.
Avisou ao persoal de mantemento do edificio e pediulles que movesen a máquina de café xunta a entrada dos baños, un recuncho pouco acolledor. Era por motivos loxísticos, disque.
Na primeira semana, os encontros reducíronse. Os cheiros a lixivia e ouriños e a escuridade do recanto non convidaban a ficar moito tempo. O xerente respirou satisfeito. Porén, un día a máquina apareceu rodeada de candeas e incenso. Un arco de pequenas luces LED de cores penduraban na parede sobre ela. No chan, dous coxíns.
O xerente ficou corado da carraxe cando observou que agora ata ía máis xente onda o café que antes de todo isto. Unha mañá non aturou máis. Agarrou o seu teclado e correu esmagar a máquina de café. Arrancou as luces, pateu os coxíns. Esnaquizouno todo.
No seguinte día non apareceu ninguén, nin ao seguinte, nin ao outro. Ao cabo dunha semana, é que xa non quedaba ninguén na oficina que puidese aparecer.
Houbo que contratar novas empregadas. No email de benvida, o xerente recibíanas cordialmente e convidábaas a facer equipo deixándose caer «polo noso tradicional café das 9:30 na zona chillout».
Escrito orixinalmente para o Flash Fiction February, inspirado pola palabra semente Machine.