Aquela gaivota, chamémola Viruca, nacera coas ás tortas e non podía voar. Por sorte vivía nunha cidade costeira onde había moitas outras gaivotas, e substitira alimentándose do abundante peixe que deixaban ciscado os pescadores, do lixo dos barcos pesqueiros, e da esmola que lle daba a algún piadoso humano.
Como non podía voar, corricaba de aquí para alá constantemente. Os pés de gaivota non estaban feitos para a carreira, pero tivera que exercitalos e debullarse como podía. Se non, ficaba á mercede das vasoiradas e as patadas dos humanos. Por non mencionar a fame negra cando sempre chegaba a derradeira á comida.
Perto do peirao onde os humanos adoitaban baleirar a pesca había unha enorme explanada. A nosa gaivota protagonista nunca se afastaba moito dalí, As máis das veces estaba ocupado por crianzas humanas a xogaren con pelotas ou bicicletas, e cando marchaban quedaba o chan cheíño de migallas de pan. Pero recentemente tamén se achegaban por aí moitos humanos adultos.
Traían caixas grandes das que sacaban unhas gaivotas metálicas moi estrañas. Non tiñan bico nin picaban nunca nas migallas. Ficaban quediñas quediñas ata que, á orde dos humanos, voaban en liña recta cara arriba. Logo marchaban dar voltas por riba da ría, en movementos moi estraños que non se parecían ás das outras gaivotas. E, finalmente, regresaban canda os seus humanos, que as metían nas caixas e marchaban con elas.
Viruca, mal agochada tras un cubo do lixo, observaba a escena día tras día, morta de curiosidade. Por que obedecían esas gaivotas aos humanos? E como facían para voar sen ás? Podería ela tamén voar como elas? Por veces probaba a xirar moi rápido sobre ela mesma a ver se daba ascendido no ar, pero só lograba marearse moito e ter que deitarse a descansar. Os humanos miraban para ela sen entender. Agás.
Un día, unha das mulleres que adoitaban ir por alí apareceu cunha gaivota metálica particularmente grande. Deitouna no chan e fíxolle un aceno a Viruca mentres sinalaba cara o ar facendo círculos. Ela torceu a cabeza, sen entender moi ben. A muller insistiu e estarricou a man cara aquel monte de ferros. Aí Viruca si entendeu. Saíu a fume de carozo cara a súa homóloga moderna e saltoulle enriba. As dúas gaivotas, metálica e orgánica, foron elevándose cara o ceo mentres a muller sorría.
A gaivota torta, que nunca puidera mirar a máis dun par de caixas de altura, estaba agora a metros e metros do chan, vendo as mesmas vistas que as súas compañeiras. Levada polo dron como se fose unha alfombra máxica, observou as azoteas, as persoas reducidas a puntiños, o fondo da ría… todas esas perspectivas das que nunca puidera gozar. Sentiu o vento forte no bico, a humidade das nubes baixas, o silencio da inmensidade do ceo. Soubo por un momento o que era a vida para as outras gaivotas e, sendo para ela unha experiencia única, aprezouno como ningunha o facía.
Cando o dron volveu a casa e rematou a súa viaxe naquela montaña rusa, Viruca saltou ao chan. A muller achegouse a ela. Normalmente fuxiría dos humanos, mais, engaiolada coa experiencia, apenas puido mirala e grallar amablemente. Logo palmeou de volta ao seu escondedoiro, onde revisitaría aquela experiencia na súa cabeza durante moito tempo.
Escrito orixinalmente para o Flash Fiction February, inspirado polas palabras semente Dreams of flying over city.