Noa ollou cara arriba. Ou, polo menos, o que na Terra tería sido arriba. O fondo do universo, vaia. Non era tan negro como a xente imaxinaba. Pasada xa a atmosfera víanse milleiros, que diga, trilleiros de estrelas a escintilaren. A miúdo ficara torda mirando para elas, desde a xaneliña da estación espacial. Pero non esta vez. Ollou cara o fondo do espazo porque alí, a dous metros dela, saía voando a sonda en misión de paz. Cargada de mensaxes de concordia, en todas as linguaxes abstractas que se puido argallar. A derradeira esperanza dunha tregua coa forza que tres meses antes cortara limpamente a Lúa en dúas metades.
Unha delas pasou por diante dela mentres observaba como a sonda se afastaba, máis e máis. Cara ningunha parte en concreto, pois a Forza (ninguén tiña nome mellor para ela) parecía estar en todas partes e en ningures á vez. A onda que partira a Lúa viñera dunha dirección; a que disolveu Xúpiter, da oposta. Aquel inimigo invisible parecía estar xogando ao billar co sistema Solar. Saberían sequera que estamos aquí, preguntábase Noa.
Ao día seguinte a sonda rebasou Plutón, o planeta que xa non era planeta. Coitado. Perdimos tanto… A sonda xa non se vía polas xanelas da estación. Noa observábaa polo radar, un pixeliño cativo que contiña tanto. Non lle quería quitar ollo, non fose a desaparecer durante unha soneca. Durmía e non durmía a carón dos instrumentos.
O pitido espertouna de vez. A sonda parecía seguir aí, pero algo debía interferir coas comunicacións. Sen dúbida a Forza debía estar rondándoa, presta a collela. Noa esperaba que puideran entender a mensaxe no seu interior. O pitido cesou e a sonda desapareceu por fin.
O primeiro minuto fíxose interminable. Ao cabo dunha hora, Noa sentíase morrer. Deuse o capricho de morder as unllas. Achegouse a xanela, a ollar; non sabía nin ela o que quería ver. Algo. Unha resposta. Calquera sinal. E entón o percibiu. Unha luz que se apagaba, seguida de outra. E outra máis. As estrelas, lonxanas gardianas e fondo do ceo, esvaecíanse. O negro ía comendo a paisaxe cada vez máis. Un arrepío percorreu a caluga da última humana do universo, apenas un mes despois de que a Terra ardese completamente, cando se decatou de que tamén este era o seu día. Virouse cara o Sol e viu como a derradeira estrela se apagaba ante os seus ollos. A bóla final.
Escrito orixinalmente para o Flash Fiction February, inspirado pola palabra semente Space.
Podes interaxir con esta entrada de moitas formas: con pingbacks, con webmentions ou simplemente respondendo a través do Fediverso, por exemplo visitándela en Mastodon.