Skip to content

Deserto

Podía ser cliché, pero a el gustáballe montar o belén todos os nadais.

Non era por crenza. O Nadal xa pouco ten diso para case ninguén. A árbore ou os presentes teñen significados por si mesmos, apartados da relixión. Para el o belén era o mesmo, apenas unha paisaxe rural como outra.

Gardaba varias caixas con figuras e edificios acumuladas ao longo dos anos. Como con tantas outras cousas, compraba as novas sen se desfacer das vellas, porque aínda habían aguantar outro ano máis, e así ficaba todo xunto, como os dentífricos no baño: o vello non se daba vencido e o novo abríase para non se sentir culpable, e todo se agolpaba na balda a medio usar. Nas súas caixas igual. As pezas de cerámica de estilo clásico acababan compartindo fogueira con outras estilizadas de plástico como nos antes e despois dos anuncios cosméticos.

O primeiro que puña era o portal. Diso si que só tiña un. Era o elemento central, así que ía condicionar toda a maquetación. Prestáballe poñelo nun extremo, para crear o ronsel de visitas ao longo da instalación. Despois, claro, o castelo de Herodes no lado oposto. Cumpría manter o feng-shui. Logo, o río e as pontes, que determinaban as zonas de céspede e as de casiñas, E xa finalmente, o deserto.

O deserto era apenas un pedaciño, por veces nun curruncho, onde cubría un anaco de chan con area e nada máis. Nin sequera un cacto que puidese entorpecer a visión. Unha promesa de que alí, se houbese máis espazo, se abriría unha vasta extensión de terra case infinita. A constatación de que a cámara do belén non alcanzaba para capturar toda a beleza da escena pero, máis aló do marco da foto, había máis.

Para el era unha tradición tan importante como para outros podía ser engadir un caganer agochado tras unhas xestas. As figuriñas, dicía, xa bastante teñen con viviren engaioladas case todo o ano. Que polo menos estas semanas poidan soñar con espazo infinito.


Escrito orixinalmente para o Flash Fiction February, inspirado pola palabra semente Desert.