A lei de Benford di que a meirande parte dos números que encontramos habitualmente comezan polo díxito 1. Como o 30% das veces ou así. Un, un, un. Uns todo o tempo.
Carmelo comezara a traballar como contable así que pasaba o día a teclear uns. Tiña a tecla gastadísima. De tanto bater nela comezoulle a cambalear, pero os uns non paraban de vir e vir nas contas. Estaba farto de tanto un, era como unha praga. Un día a tecla soltouse directamente do teclado, ficando apenas apoiada no disparador, mentres o dedo de Carmelo ía de novo, unha e outra vez, martelando incansable. Cando tiña os dedos suorosos a tecla marchaba pegada no dedo e Carmelo tiña que deitala outra vez no seu sitio.
Canso daquel conto, falou cos de sistemas para lle trocaren o teclado e poder seguir desfilando uns polas súas contas. Pero había recortes de orzamento e non podían substituílo. O máis que ofrecían era aproveitar unha tecla doutro teclado roto e poñerlla onde a vella. Era mellor que nada, así que aceptou.
Cando lle devolveron o teclado, resulta que aquel un viña doutro universo paralelo. Mentres que o resto das súas teclas eran dun branco neutro, aquela fora tirada dos desbotes da sección infantil da biblioteca e lucía un rechamante azul eléctrico. Sobre ese fondo, a cifra destacaba en branco e negriña, ben grande, para os nenos a veren claramente.
Aquel un parecía estar a rir del. Se non queres caldo, dúas cuncas… ou unha soa, pero en rutilante azul. Carmelo seguiu a premer no un, día tras día. Cada vez lle tiña máis carraxe a aquel algarismo do demo e a súa ineludible presenza, nas contas, no teclado, e na súa cabeza. Soñaba cun mar inmenso e un branquísimo barco no que os piratas contaban o seu tesouro moeda a moeda: un dobrón, un dobrón, un dobrón. Cada día premía con máis forza a tecla do un, a ver se quebraba, pero estaba feita para cativos e resistía que nin dios.
Carmelo pasou décadas a traballar naquela oficina ata que por fin chegou o día da xubilación. Festexouno cos seus compañeiros. «Xa non terei que aturar máis ese un do carallo!», ría mentres brindaba. Compartiron anécdotas, apertas e presentes. E cando rematou a celebración, foi para casa a durmir pracidamente.
Nos seus primeiros días de xubilado, Carmelo dedicouse a ler o xornal, pasear e baleirar a cabeza. Sentado nunha terraza co seu café, miraba para a cidade e a bonita paisaxe urbana. A bela arquitectura modernista prestaba moito máis que a aséptica decoración da súa oficina. Os arcos, as galerías. A coidada elección das placas dos portais: 12, 14, 16.
Velaí o seu vello inimigo. Anoxado, pagou e camiñou cara a casa. Durante a volta non puido parar de ver o un por todas partes. Nas liñas dos buses, no prezo das froitarías, nos horarios das tendas. Pouco a pouco, a carraxe foi tornando en morriña. Aqueles eran uns, si. Mais non eran o seu un. Ningún era branco, ningún flotaba nun ceo azul como unha nube. Ningún era o seu compañeiro.
Aquela mesma noite entraron roubar no edificio de oficinas. A fiestra estaba rota, había papeis tirados e revoltos, pero aparentemente non levaran nada. Ninguén reparou en que a un dos teclados do caixón lle faltaba unha tecla.
Escrito orixinalmente para o Flash Fiction February, inspirado pola palabra semente Color.