A masiva nube de hidróxeno levaba millóns de anos a arder. Era unha das estrelas más inxentes e colosais da súa rexión do espazo. O seu pozo gravitacional era inescapable e condicionaba toda a materia en milleiros de kilómetros á redonda. Fixera orbitar planetas, meteoros, outras estrelas menores. A galaxia enteira, que digo, as galaxias enteiras da súa contorna eran inexplicables sen a súa presenza.
Cando o hidróxeno se esgotou por fin, as súas capas colapsaron nun cataclismo inmenso. O equilibrio entre presión e gravidade desbaratouse de vez, enviando millóns de toneladas cara fóra nunha expansión súbita que asolagou todo o seu sector. Kilotóns de enerxía lumínica varreron o firmamento nun destello inigualable de proporcións mitolóxicas. A estrela morría cun xigantesco estrondo, un derradeiro e monumental berro.
Tempo despois, a séculos luz de distancia, un cativiño abriu os ollos por primeira vez. Pousando a mirada no ceo, viu como o firmamento lle chiscaba o ollo en sinal de benvida cun diminuto e case imperceptible puntiño de luz.
Escrito orixinalmente para o Flash Fiction February, inspirado pola palabra semente Beginning.