Era un semáforo normal ou, polo menos, iso semellara até entón. Nin sequera era o semáforo máis veterano, ou o máis novo. Houbo quen dixo que ese semáforo controlaba o paso de peóns con máis tránsito da cidade. Talvez foi así que aprendeu.
En calquera caso, ata aquela noite na que parou de funcionar, o semáforo era do máis anódino. E entón deixou de alumear. Ao cabo dunhas horas chegaron dúas técnicas do concello a reparalo. Revisaron os cables, os diodos, o botón. Individualmente, todo funcionaba segundo os parámetros. Pero, ao xuntar as pezas, o sistema enteiro ficaba morto. Case parecía que o semáforo se negase a traballar. Coa idea de voltar ao día seguinte, xa que aquilo non era unha avaría calquera, as técnicas recolleron os trastos e deixaron todo como estaba, agás por unha pequena fita avisando aos peóns.
Tivo que ser —como non— un neno quen metese o dedo onde non debía e pulsase o botón. Nese momento, o semáforo púxose verde por un breve instante. Abondo para que os peóns do outro lado pensasen se cruzar ou non. Mais o semáforo volveu enseguida a ficar en negro. A nai rifoulle ao fillo por tocar onde non debía e apartouno de alí mentres o cativo ía soltando gargalladas.
Porén, unha muller tras del percibiu que algo acontecera. Achegouse, curiosa, e premeu o botón mentres miraba para as luces. Esperaba, claro, velo verde. Mais desta vez, foi a luz amarela a que se acendeu. Intrigada, pulsou outra vez coa hipótese de que agora tocaría vermello. Pero non, foi amarelo outra vez. Un fogonazo breve, como un saúdo ao pasarse na rúa.
O resto de peóns que agardaban foron agolpándose ao seu redor. Foi outra muller quen se abriu paso de malos modos e chegou a pulsar o botón antes que o resto. O semáforo emitiu un flash vermello como o lume. Repetiu, malhumorada. Vermello, vermello, vermello. Botou aire polo nariz mentres o resto de persoas tomaban turnos para premer. Verde. Amarelo. Amarelo. Vermello. Amarelo (era o que máis saía). Verde. Amarelo.
As novas non tardaron en espallarse polas redes. Malia ser ampliado o cancelo ao redor do semáforo, os novos ían por alí, de noite se era preciso, e grabábanse mentres pulsaban. Axiña se extendeu a teoría de que a luz reflectía o teu estado de ánimo. Verde se estabas ledo, vermello se estabas anoxado, e amarelo no resto de casos. Isto deu en casos moi graciosos: xente que se cría feliz, e ao pulsar e ver amarelo, ficaban decepcionados, así que a segunda vez que pulsaban, saía vermello. Ou polo menos, así se xustificaba.
Como adoita acontecer en canto algo desperta o turismo, o semáforo pasou de ser algo a arranxar a algo a conservar. Personalidades oficiais ían visitalo e premían o botón. As casas de apostas movían moitos cartos. Que cor lle vai saír ao Presidente? Ao porteiro da selección? Ao Papa? Vendíanse camisolas de #TeamGreen, #TeamYellow e #TeamRed. Agora a moda era pulsar unha vez nada máis, por medo a que che mudase a cor e a túa personalidade e afiliación xa non valesen. A xente tentaba elixir o día no que tiñan o ánimo bo, malo ou neutro para ir pulsar e así caer na equipa dos seus amigos (ou simplemente, da súa cor favorita).
Un día, unha moza volvía a casa pola noite ben tarde. Ía contenta. Tivera unha cita moi positiva e estaba chea de ilusión por repetir. Pasou por diante do semáforo e, segura de ir obter unha luz verde, premiu o botón. Pero o semáforo alumeo as tres cores xuntas, á vez! Impresionada, volveu premer. Non houbo resposta. Pulsou e pulsou e o semáforo ficaba apagado. Avergoñada, marchou correndo.
Ao día seguinte, a nova ocupaba todos os xornais. Quen mataría o semáforo? Ninguén chegara a comprender como funcionaba, así que ninguén sabía como arranxalo tampouco. Houbo un loito case mundial polo aparello. Apareceron réplicas noutras cidades, souvenirs de todo tipo, tentando facer unha derradeira caixa antes de que morrese a moda, cousa que aconteceu non pouco despois.
No entanto, a moza que obtivera a derradeira luz do semáforo sentíase moi culpable. Que tipo de sentimentos tiña dentro que provocaron a morte do semáforo? Eran bos? Ou eran, pola contra, tóxicos? Era acaso un aviso? Que significaba todo aquilo? O medo ás repercusións priváralle de contalo a ninguén, e así permaneceu, tragando a angoxa e a culpa, durante un certo tempo. Polo si polo non, non quixo ter unha segunda cita.
Escrito orixinalmente para o Flash Fiction February, inspirado pola palabra semente Mood.