Hai tempo, nunha vila francesa da campiña, había unha muller que quedara sen cartos.
Mentres procuraba un traballo mellor pagado, paseaba polas rúas tocando a frauta e pedindo moedas a quen llas quixese dar. Non tocaba moi ben, pero facíao con entusiasmo.
A meirande parte das casas non lle daban un peso, outras dábanlle algún real, e unha casa en particular era moi xenerosa. Na casa azul do final do paseo, a do xardín descoidado e cheo de silvas, sempre tiñan uns minutos para atendela. Non tiñan moito que ofrecer no tocante a diñeiro, pero facían por sacar un boliño de pan, un anaco de quiche ou uns caracois que lle agasallar.
Apoiada no valado, a muller tocaba algunha tonada popular mentres a parella cantaba con ela. A veces mesmo aceptaba peticións. Tras voltar ao fogar pola noite, ensaiaba coidadosamente, e ao día seguinte regaláballes as orellas coa nova canción que aprendera.
Os días foron pasando e a muller non tiña moita sorte coa súa busca, así que as súas visitas á casa azul eran xa unha rutina habitual. Primeiro chegaba e tocaba un par de melodías. Logo, comía o pan e as quiches xunto a aquela cancela desxeitada mentres conversaba coa familia. Finalmente, pechaba con algunha tonada máis animada mentres eles bailaban, e despedíase ata o día seguinte.
A casa azul tiña as fiestas desfeitas, a pintura caída e a porta desencaixada. Agora, ademais, tiña un monte de miguiñas ao carón da porta. Miolos de pan, cascas de caracois, restos do xantar que lle ofrecían cada día á muller frautista.
Os restos de comida comezaron a atraer formigas, as formigas atraeron paxaros, e os paxaron trouxeron sementes nas súas patiñas. Segundo avanzou a primavera, o xardín da casa azul tornouse no máis florido e bonito da vila. Tulipanes de todas as cores, narcisos de arrecendo embriagador, matos de lirios vizosos como unha selva. Era, sen dúbida, un pequeno paraíso na terra.
Para o outono, a frautista atopou un posto na panadaría local cando o fillo da dona marchou estudar a París. Aínda visitaba a casa azul, coa que mantivo amizade, pero xa non era todos os días nin lle cumpría xantar as quiches canda o valado.
Porén, o ecosistema do xardín xa era autosuficiente. Cos anos, a familia deixou de vivir alí. Pasou a novos donos que reformaron as paredes e arranxaron as fiestras. Despois ficou abandonada un tempo. Logo volveu ser comprada. Mais formiguiñas, paxariños e flores sempre seguiron alí durante todas esas xeracións, dotando dunha viveza e alegría infindas a calquera que vivise naquela finca.
A lembranza persistente da xenerosidade dunha familia.
Escrito orixinalmente para o Flash Fiction February, inspirado polas palabras semente Lingering influence in house.