O rei gobernaba con puño de ferro os seus dominios e quería seguir facéndoo eternamente.
Todos os días, despois de almorzar, baixaba ao soto onde traballaban os alquimistas da corte e berráballes ameazadamente.
—Ben deitades que teño boa saúde! Ai como morra antes de o logrardes! Ai! As vosas cabezas, na pica máis afiada! Chantadas na torre máis alta! Veña, bulide, lacazáns do demo! Ai como morra!
Os alquimistas, seleccionados de entre os bruxos máis renomeados en leguas á redonda, non se atrevían a miralo cando lles falaba así. Mantiñan a cabeza baixa, metida nas súas pócemas de ra de papo grande e nos seus libros pechados con cadeas e suaban en frío.
De cando en vez, algún deles ousaba falar de volta:
—Pavorosa Maxestade, xa fixemos grandes progresos… Mirade este home, degolado hai pouco por robar pan. Por un breve momento pareceu virar os ollos e responder ao seu nome…
—Os ollos, os ollos! Cos ollos te vou fulminar eu, miñoca! Cres que podo reinar apenas movendo os ollos dende o cadaleito, pedazo de paspán!? Gardas, levádeo e azotádeo por insolente!
E o resto de alquimistas apuraban aínda máis a crear o elixir de inmortalidade.
Canto máis avelleantaba o rei, máis amargo era o seu carácter e menos tempo lles quedaba aos alquimistas. Cando xa apenas saía do seu leito, comezaron a durmir cada vez menos e o verdugo a afiar as picas cada vez máis.
Os cadáveres acumulábanse polos corredores, pois para ter suxeitos abondo cos que probar as pócemas, o rei acelerara o ritmo e a brutalidade dos seus vereditos. Cumpría un fluxo constante de mortos.
Cando os ollos se lles desfondaban polo soño e os seus narices non aturaban máis aquel fedorento panorama, os alquimistas acharon unha solución. Mesturaron a meirande parte dos elementos cos que estaban a experimentar e leváronlle o noxento líquido ao rei.
—Pavorosa Maxestade, o seu bebedizo… se nos fixera o honor de bebelo.
—E isto vai funcionar? A ver, onde está o cadáver resucitado onde o probastes?
—Verá, Pavorosa Maxestade, o beberaxe apenas funciona con aqueles de sangue real, e cómpre tomalo antes de morrer. Así que, como derradeiro da vosa exclusiva e alta linaxe, non temos con quen probalo. Non hai quen se asemelle a vós. Mais vostede verá, cando regrese, que a nosa palabra foi cumprida.
O intre sentiuse eterno e a mirada do rei como un ferro vermello, ata que finalmente (cun aceno de desconfianza mais fondamente afagado) o rei bebeu da copa e mandoulles marchar.
Sen tempo que perder e xa ceibes fóra da masmorra, os alquimistas escaparon lonxe, moi lonxe. Dous días despois, o rei deixouse ir cun sorriso nos beizos.
A visión inicial foi borrosa como ao erguer polas mañás sen acordar ben de todo. Axiña comezou distinguir as figuras ao redor do leito. A súa leal asesora. O capitán da garda. A galena real. O mestre do tesouro. E, tamén, o seu propio corpo frío. O rei era agora un espírito incorpóreo. Por pura sorte e sen eles saberen nin quereren, a beberaxe dos alquimistas fixera efecto.
—Fantástico! Agora si, serei o rei eterno!—riu o monarca.
Pero desta vez ninguén o replicou.
—Morto ou vivo, segue a ser a vosa obriga rirme as grazas! Gardas! Gardas!
Ninguén se moviu nin pareceu sentilo. Berrou, moveu os brazos, flotou polo cuarto todo, e ninguén reparou na súa presenza. Desesperado, tentou volver ao seu corpo, xuntar de novo a alma coa carne. Pero non valeu de nada. Xa non era máis que unha brisa de aire.
Acadar o seu desexo resultou ser, ao tempo, o seu merecido castigo. Atrapado para sempre no seu espíritu inmortal, o rei quedou condenado a ser apenas un eterno espectador do que outros facían e desfacían no seu reino. Consumido pola raiba e a impotencia de saber que as súas ordes e opinións xa non ían ser obedecidas nunca máis.
Escrito orixinalmente para o Flash Fiction February, inspirado polas palabras semente Return of spirit.