O rei gobernaba con puño de ferro os seus dominios e quería seguir facéndoo eternamente.
Todos os días, despois de almorzar, baixaba ata o soto onde traballaban os alquimistas da corte e berráballes ameazadamente.
—Ben deitades que teño boa saúde! Ai de vós como morra antes de o logrardes! Ai! As vosas cabezas, na pica máis afiada! Chantadas na torre máis alta! Veña, bulide, lacazáns do demo! Ai de vós como morra!
Os alquimistas, seleccionados de entre os sabios máis renomeados en leguas á redonda, non se atrevían a miralo cando lles falaba así. Mantiñan a cabeza baixa, metida nas súas pócemas de ra de papo grande e nos seus libros pechados con cadeas e suaban en frío.
De cando en vez, algún deles ousaba falar de volta:
—Pavorosa Maxestade, xa fixemos grandes progresos… Mirade este home, degolado hai pouco por roubar pan. Por un breve momento pareceu virar os ollos e responder ao seu nome…
—Os ollos, os ollos! Cos ollos te vou fulminar eu, miñoca! Cres que podo reinar apenas movendo os ollos dende o cadaleito, pedazo de paspán!? Gardas, levádeo e azotádeo por insolente!
E o resto de alquimistas apuraban aínda máis a crear o elixir de inmortalidade.
Canto máis avellentaba o rei, máis amargo era o seu carácter e menos tempo lles quedaba aos alquimistas. Cando el xa apenas saía do seu leito, eles comezaron a durmir cada vez menos e o verdugo a afiar as picas cada vez máis.
Os cadáveres amoreábanse polos corredores, pois para ter suxeitos abondo cos que probar as pócemas, o rei acelerara o ritmo e a brutalidade dos seus vereditos. Cumpría un fluxo constante de mortos.
Cando os ollos se lles desfondaban polo soño e os seus narices non aturaban máis aquel fedorento panorama, os alquimistas maquinaron unha solución. Mesturaron a meirande parte dos ingredientes cos que estaban a experimentar e leváronlle o noxento líquido ao rei.
—Pavorosa Maxestade, o seu bebedizo… se nos fixera o honor de bebelo.
—E isto vai funcionar? A ver, onde está o cadáver resucitado onde o probastes?
—Verá, Pavorosa Maxestade, o beberaxe apenas funciona con aqueles de sangue real, e cómpre tomalo antes de morrer. Así que, como derradeiro da vosa exclusiva e alta linaxe, non temos con quen probalo. Non hai quen se asemelle a vós. Mais vostede verá, cando regrese, que a nosa palabra foi cumprida.
O intre sentiuse eterno e a mirada do rei como un ferro vermello, ata que finalmente (cun aceno de desconfianza mais fondamente afagado) o rei bebeu da copa e mandoulles marchar.
Sen tempo que perder e xa ceibes fóra da masmorra, os alquimistas escaparon lonxe, moi lonxe. Dous días despois, o rei deixouse ir cun sorriso nos beizos.
A visión inicial foi borrosa como ao erguer polas mañás sen acordar ben de todo. Axiña comezou a distinguir as figuras ao redor do leito. A súa leal asesora. O capitán da garda. A galena real. O mestre do tesouro. E, tamén, o seu propio corpo frío. O rei era agora un espírito incorpóreo. Por pura sorte e sen eles saberen nin quereren, a beberaxe dos alquimistas fixera efecto.
—Fantástico! Agora si, serei o rei eterno!—riu o monarca.
Pero desta vez ninguén o replicou.
—Oídeme ben! Morto ou vivo, segue a ser a vosa obriga rirme as grazas! Gardas! Gardas!
Ninguén se moviu nin pareceu sentilo. Berrou, moveu os brazos, flotou polo cuarto todo, e ninguén reparou na súa presenza. Desesperado, tentou volver ao seu corpo, xuntar de novo a alma coa carne. Pero non valeu de nada. Xa non era máis que unha brisa de aire.
Acadar o seu desexo resultou ser, ao tempo, o seu merecido castigo. Atrapado para sempre nun espíritu inmortal, o rei quedou condenado a ser apenas eterno espectador do que outros facían e desfacían no seu reino. Consumido pola raiba e a impotencia de saber que as súas ordes e opinións xa non ían ser obedecidas nunca máis.
Escrito orixinalmente para o Flash Fiction February, inspirado polas palabras semente Return of spirit.